Prof. dr Sławomir J. Magala ur. 1950 kształcił się w Polsce (praca magisterska na wydziale filologii angielskiej, UAM, 1973, praca doktorska na wydziale filozofii, UAM, 1976), Niemczech (stypendium habilitacyjne fundacji Alexandra von Humboldta 1981, 1984) i Stanach Zjednoczonych (regularne pobyty od lata 1966 roku, który spędził na obozie Camp Rising Sun w stanie Nowy Jork). W czasie studiów pisywał na lamach krakowskiego „Studenta”, był związany z Teatrem 8 Dnia i zajmował się kontrkulturą młodzieżową w Polsce i na świecie. Wyrzucony z pierwszej pracy na kulturoznawstwie Uniwersytetu Wrocławskiego (funkcjonariusze SB udali się do rektora wyjaśniając, że nie po to zakazali przyjmowania go do pracy w Poznaniu, by tolerować zatrudnienie we Wrocławiu) napisał „Polski teatr studencki jako element kontrkultury”(1988), „Od hunwejbinow do dyskoteki” (1987), tomik do serii „Myśli i ludzie” pt. „Georg Simmel” (1980) oraz przełożył powieść Johna Bartha „Bakunowy faktor” (1980, 1996). Udało mu się uniknąć internowania w stanie wojennym, który nie zwiększył jego szans na prace na uczelni wyższej (parkował zatem w Polskiej Akademii Nauk). “Walka klasowa w bezklasowej Polsce”(“Class Struggle in Classless Poland”, 1982), ukazała się w Bostonie pod pseudonimem Stanislaw Starski. W maju 1985 roku przyjął propozycje pracy na wydziale zarządzania holenderskiego uniwersytetu. Obecnie jest profesorem zarządzania międzykulturowego i kieruje zakładem nauk o organizacji i zarządzaniu zasobami ludzkimi Rotterdam School of Management Uniwersytetu Erazma w Rotterdamie. W książce “Miedzy giełdą a śmietnikiem: eseje simmlowskie”(1999) napisał:
„Swoboda jednostki w kształtowaniu własnego losu rozwija się szybciej niż żelazne albo aksamitne klatki społecznego podziału pracy i godziny telewizyjnej gumy do żucia dla oczu. Piramidy hierarchii umierają, stojąc, za to sieci poziome wszystkich krajów łączą się i rozłączają bez przerwy.”
Dzięki Urszuli Czartoryskiej i Jerzemu Buszy zainteresował się teorią i krytyką fotografii, stąd “Fotografia w kulturze współczesnej” (1982), stąd redagowany z Jerzym Busza w drugiej połowie lat osiemdziesiątych biuletyn „Obscura”, stąd „”Szkoła widzenia”(2000). Prowadząc zajęcia i realizując projekty UE w Chinach, Indiach, Kazachstanie, Egipcie, Namibii oraz Nowym Sączu opublikował “Kompetencje międzykulturowa” (Cross Cultural Competence, 2005, polski przekład 2011), oraz “The Management of Meaning in Organizations” (2009). Tłumaczył na polski Susan Sontag “O fotografii”(1986, 2009) oraz „Widok cudzego cierpienia” (2010), a także Samuela Becketta, Normana Mailera, Alfreda Whiteheada i George’a Ritzera oraz Józefa Bochenskiego – przekładając na język polski „Logikę religii”.
W 1974 roku ożenił się z Joanna Ramlau, z którą ma dwoje dzieci, syna Jacka oraz córkę Magdalene.
Tomasz Mann – Czarodziejska góra (bo uczy wybierać miedzy wartościami a skutecznością)
Witold Gombrowicz – Ferdydurke (bo pomaga starzec się z godnością)
Thomas Pynchon – Against the Day (bo pomaga zrozumieć walkę klas)
Ryszard Krynicki (wiersze wszystkie, bo po Herbercie, Rożewiczu i Miłoszu to najwybitniejszy poeta polszczyzny)
Sławomir Mrożek – Amor (scenariusz filmu dojrzale ujmującego kompleksy niemiecko-polskie)
Stanisław Lem – Kongres futurologów (za diagnozą i prognozę wirtualnych złudzeń)
Jhumpa Lahiri – The Lowlands
Władysław Stanisław Reymont oraz George Orwell – ex aequo za „Bunt” (lata dwudzieste) oraz „Folwark zwierzęcy” (lata czterdzieste)
Stanisław Ignacy Witkiewicz – Pożegnanie jesieni (za egalitarny elitaryzm)
Roman Ingarden – wykłady z Oslo o fenomenologii (poza Książeczką o człowieku to najklarowniejszy wykład idei czystej fenomenologii wymyślonej przez Husserla)
Szekspir – Burza (za całokształt)