Lech Niemojewski (1894-1952) – polski architekt, wykładowca Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Studiował architekturę we Lwowie i w Warszawie, oraz grafikę w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W roku 1928 objął katedrę historii sztuki na warszawskiej politechnice, pięć lat później uzyskując 1933 tytuł profesora nadzwyczajnego. W czasie okupacji hitlerowskiej zaangażowany był w tajne nauczanie, prowadząc zajęcia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Po upadku powstania brał udział w organizacji nauczania akademickiego. We wrześniu 1945 roku objął katedrę Historii Sztuki i Architektury Średniowiecznej na warszawskim Wydziale Architektury, przez rok pełnił funkcję dziekana uczelni, nim został pozbawiony tytułu w związku z publikacją „Uczniowie Cieśli”. Opublikowany w 1948 traktat wiązał zadania i kwestie odpowiedzialności architekta z chrześcijańską etyką.
