Tatrzańskie opowiadania Wawrzyńca Żuławskiego należą do klasyki polskiej literatury górskiej. Wydane po raz pierwszy w 1946 r. („Niebieski krzyż”) i później kolejno w 1954 („Sygnały ze skalnych ścian”), 1956 („Tragedie tatrzańskie”) i po jego tragicznej śmierci w 1957 r. (niedokończone „Skalne lato”), były wielokrotnie wznawiane. Choć powstały w innej epoce, nadal inspirują coraz to nowe pokolenia wspinaczy. Wciąż urzeka ich to samo – świat tatrzańskich ścian i historie, których były świadkami, opisane barwnym językiem wybitnego taternika.
„Trylogia tatrzańska” przypomina, czym jest prawdziwie górskie partnerstwo. Wskrzesza ducha taternictwa nieskażonego rywalizacją, pozwala wniknąć w niepowtarzalną atmosferę dawnych schronisk. Przypomina o akcjach ratunkowych, w których znaczenie miała przede wszystkim siła ludzkich mięśni i charakteru. Tatrzańskie ściany dzięki opowieściom Wawrzyńca Żuławskiego odzyskują swój dawny urok, urok świata niegdysiejszych gór, w których ludzie stają się wolnymi…