Wiersze ostatnie trafiają do rąk czytelników przeszło dwa lata po śmierci Czesława Miłosza i zawierają utwory poetyckie powstałe w ostatnim okresie życia, już po opublikowaniu tomu Druga przestrzeń (2002).
W pięciu częściach tej książki zbiegają się niczym w soczewce – i dopełniają – wątki, tematy i zagadnienia fascynujące i niepokojące Miłosza-poetę niemal od zawsze. Powracamy zatem – ze świadomością, że to już po raz ostatni – do wspomnień z dzieciństwa i wileńskiej młodości, znajdujemy portrety krewnych i przyjaciół, rozmowy z dajmonionem i wiersze o tajemnicach profesji poety. Są tu zarówno przejmujące osobiste wyznania dotyczące zmagania się ze starością, jak i wiersze sięgające po autoironię i groteskę. Bodaj najważniejsze wydają się wszakże wiersze-modlitwy, rozmowy z „Niewypowiedzianym, naszym Ojcem w niebie” mające pomóc w zobaczeniu „podszewki świata” i przeniknięciu tajemnicy, która odsłania się, kiedy „wchodzimy w Inne, poza czas i przestrzeń”.
