Powieść „I u możnych dziwny” jest doniosłym osiągnięciem Parnickiego. Parnicki stworzył w swojej twórczości ostatnich lat kilkunastu sobie tylko właściwy i jedyny na świecie rodzaj powieści, który z uzasadnieniem nazwać można jedynie, i to w sensie gatunkowym, „powieścią Parnickiego”. (…) Powieść „I u możnych dziwny” nawet w oderwaniu od innych powieści Parnickiego stanowi sama w sobie labirynt przytłaczający swoim skomplikowaniem. (…) Nową powieść Parnickiego czytać można bez przesady na tysiąc sposobów. (…) Kryje się w nowej powieści Parnickiego bezlitosny żar i z Sienkiewicza, i z Dumasa, ale kryje się także pokorny hołd i wobec jednego, i wobec drugiego. Taka dwuznaczność kryje się zresztą we wszystkich możliwych planach tej powieści. Parnicki zamknął w niej skomplikowane sprawy swego ludzkiego i pisarskiego dramatu. Na pełny komentarz do tego dramatu zdobyć się jednak nie sposób. (Henryk Bereza)
