„Alefa” wraz z wcześniejszymi „Fikcjami” sam Borges zaliczył po latach do swych najważniejszych książek. Wszystkie jego późniejsze opowiadania, szkice lub wiersze są w istocie wariantem, modyfikacją bądź wstępnym zarysem – fabularnym, eseistycznym czy poetyckim – wątków, idei i symboli zawartych w obu tych zbiorach opowiadań. Albowiem, jak pisał: „liczba fabuł i metafor, do jakich zdolna jest ludzka wyobraźnia, jest nieograniczona”. W opowiadaniach pojawiają się prawdziwe niekiedy postaci i nierzeczywiste sytuacje, a świat tam przedstawiony to jakby zwielokrotniony koszmar senny, natłok lustrzanych zjaw, przywidzeń i niematerialnych obrazów. „Alef” to fantazje na temat czasu, wieczności jako zastygłej teraźniejszości, człowieka jako mikrokosmosu, symbolicznego zwierciadła wszechświata, fascynującego labiryntu snów i nieskończoności.
